Jedno dziennie

Chcesz szybko zarobić na fotografii? Sprzedaj aparat. Przeczytałem to u jakiegoś fotografa na facebooku. To chyba cytat z jeszcze innego fotografa, ale nie pamiętam ani jednego, ani drugiego.

Uśmiechnąłem się smutno, czytając te dwa zdania, bo rzeczywiście dużo w nich prawdy. Staram się zarabiać na fotografii, raz z lepszym, innym razem z gorszym skutkiem. Postawiłem sobie za cel zrobienie jednego zdjęcia dziennie, choćby się waliło i paliło. W moim przypadku zrobienie nie oznacza tylko naciśnięcia migawki, ale doprowadzenie pomysłu do etapu końcowego, tak by praca była gotowa do publikacji.

Zdarza mi się zrobić kilka prac dziennie, ale bywa i tak, że nad jedną siedzę kilka dni, dopóki nie jestem zadowolony z efektu. Wiele razy wyrzucałem do kosza plik, nad którym ślęczałem od rana do wieczora.

Pracuję na dużych plikach, 50x50cm, przy 300DPI. W przypadku kilku warstw robi się z tego prawdziwa kobyła. Miniaturkę do netu przygotowuję z oryginalnej bitmapy. Podostrzam plik, zmniejszam go o połowę i ponownie podostrzam. Staram się unikać nieparzystych cyfr w rozmiarze pliku, bo wtedy istnieje możliwość pojawienia się białych obwódek na pomniejszonym do netu jpg-u.

Trzymam się tego systemu od dobrych paru lat. Pokazuję prace, gdzie się tylko da. Nie wnikam w poziom galerii, choć parę razy zdarzyło mi się wymiksować z jakiegoś portalu. Tak było z Obiektywnymi, ostatnio skasowałem zdjęcia z jakiegoś nowego polskiego tworu, Fotoferii czy czegoś takiego, już nawet nie pamiętam. Powód jest najczęściej jeden - ignorancja. Internetowa anonimowość zezwala na ferowanie wyroków, często bezlitosnych; wyroków wykonywanych często przez totalnych laików, których pojęcie o fotografii jest żadne. Niesamowicie mnie to wkurwia, ale nie chce mi się wdawać w internetowe polemiki, wolę po prostu zniknąć z takiego zapowietrzonego miejsca i mieć spokój. Zwyczajnie szkoda mi czasu na takie kopanie się z koniem. W obu przypadkach nie chodziło nawet o moje prace.
No nieważne.

Zdarzają się ciekawe propozycje. Parę miesięcy temu odezwał się do mnie koleś z Puerto Rico, który zobaczył moje prace na photo.necie. Napisał, że jest wydawcą, planuje właśnie publikację książki, nie swojej, tylko jakiegoś latynoskiego autora. Przeglądając moje prace, bardzo mu przypasowało na okładkę zdjęcie widoczne u góry. Przyznał szczerze, że dopiero zaczynają, są skromnym, biednym wydawnictwem, ale może zaproponować 100 dolarów. Z reguły cenię się bardziej, ale spodobała mi się ta propozycja, a jeszcze bardziej świadomość, że moja praca będzie na okładce książki w Puerto Rico. Podałem mu swoje konto paypal, niemal natychmiast przelał kasę i napisał, że za kilka tygodni przyśle mi kilka egzemplarzy autorskich. Dotrzymał słowa.

Sprzedawałem swoje prace m.in. do Australii, Włoch, Francji, Stanów (czekam właśnie na przesyłkę od zespołu, który kupił ode mnie zdjęcie na okładkę nowej płyty; dostanę oba ich albumy plus koszulki).

W Polsce nie ma rynku fotografii. Nadal traktuje się ją z przymrużeniem oka, jako taką niedorobioną dziedzinę sztuki. Jak ktoś ma zapłacić 600 złotych za limitowaną odbitkę z podpisem autora, woli iść do EMPiK-u i kupić oprawioną reprodukcję za połowę tej sumy. Na Zachodzie nie ma z tym w ogóle problemu.
Zobaczymy, może z czasem - kiedy ten nasz raczkujący kapitalizm nieco okrzepnie, a Polacy kupią już do domu wszystko, co mogli kupić - może wtedy zaczną się rozglądać za fotografiami...

Smętnym soundtrackiem do tych niewesołych końcowych refleksji niech będzie album The Cinematic Orchestra "Every Day".

The Cinematic Orchestra - "Every Day" (2002), 320 kBs, 156 MB

The Cinematic Orchestra - Every Day