Taki ze mnie blogger, jak z koziej dupy trąbka. Gdybym miał zarabiać regularnym pisaniem, pewnie już dawno umarłbym z głodu albo wierzyciele czyhaliby na moje życie. Obiecuję sobie, że to się zmieni, ale nie dotrzymuję słowa. Niech zostanie tak, jak jest.
Jak byłem młody, jakieś milion papierosów temu, słuchałem Iron Maiden i gotów byłem zabić każdego, kto twierdził, że nie jest to najlepszy zespół świata. Nie zapomnę, jak z Przemasem - kumplem, z którym przesiedziałem w ławce niemal całą podstawówkę - ekscytowaliśmy się brzmieniem gitar rozłożonych po kanałach. Jedna grała w prawej kolumnie, druga w lewej, a było to w sklepie muzycznym w Zduńskiej, którego dawno już nie ma. Dla nas, kilkunastoletnich szczyli, którzy słuchali muzyki z monofonicznego radia, było to niepojęte i fascynujące.
Ta fascynacja stereo i muzyką została mi do dziś. Tworzę fotomontaże przy czasem dziwnych dźwiękach. Pracuję w domu, więc nie muszę martwić się tym, czy szef przyłapie mnie na puszczaniu płyt albo że jest za głośno. Pochłaniam muzykę z apetytem, który nie słabnie nawet mimo upływu lat. Ciągle mam głód nowości. Poszukuję na własną rękę dźwięków, które mnie inspirują, i nadal nie mam dość.
Dzisiaj przypomniałem sobie o amerykańskim zespole Behold... The Arctopus. Póki co, muzycy wydali 3 albumy i dwie epki. Pierwsza płyta, sprzed 11 lat, nawet dziś brzmi awangardowo i stawia poprzeczkę konkurencji tak wysoko, że - śmiem twierdzić - mało kto kiedykolwiek zagra tak wyrafinowane dźwięki. Głosy krytyków są mocno podzielone. Jedni uważają, że muzyka zespołu jest nowatorska (do tego grona się zaliczam), inni nie zostawiają na dokonaniach Behold... suchej nitki twierdząc, że to przesadnie techniczny metal bez ładu i składu, od którego tylko boli głowa.
Dla mnie Behold... The Arctopus to przykład zespołu grającego dla ludzi o otwartych umysłach, pragnących poszerzać swoje horyzonty. Doceniam odwagę tych poszukiwań i szanuję konsekwencję ich realizacji.
Behold... The Arctopus - Skullgrid (2007)
https://www.youtube.com/watch?v=bXi-sydxtVQ
